ყოველი ადამიანი გარკვეული საზოგადოების წევრია.მისი ქცევა თუ მოქმედება დამოკიდებულია მხოლოდ მის გადაწყვეტილებებზე,თუმცა ხშირად ადამიანი საკუთარ აზრს კარგავს და ბრბოს უერთდება.სწორედ ამაშია ბრბოს ფსიქოლოგიაც,მას შეუძლია ადამიანი საკუთარი აზრის წინააღმდეგ დააყენოს.
რისი კარგი მაგალითიცაა მიხეილ ჯავახიშვილის ,,ეშმაკის ქვა'' სადაც სოფიო ბიჭს დახმარების მაგივრად ქვას ესვრის.ის ინანებს მის ქცევას,მაგრამ ეს მაინც არ გამოისყიდის მის ცოდვას.უცოდველი გოგო კი ბრბომ შეიწირა.როდესაც ადამიანები ხვდებიან,რომ საშინელება ჩაიდინეს,მხოლოდ მაშინ უჩნდებათ შიშისა და სინანულის გრძნობა.ამ შემთხვევაშიც სოფიოს ბოლო მოუღო იმის განცდებმა,რომ ადამიანის განსჯის თანამონაწილე გახდა.განსაკუთრებით ის აწუხებდა,რომ ვერ შეეწინააღმდეგა ბოროტებას.არსებობს ისეთი ვარიანტებიც,სადაც ბრბო ადამიანზე გავლენას არ ახდენს,მაგრამ საზოგადოებიდან რიყავს.თუ ადამიანს განსხვავებული აზრი აქვს,ის გაუცხოვებულია ერთფეროვანი ხალხისგან.ჯერ არ ყოფილა ისეთი შემთხვევა,სადაც ადამიანი,ბრბოს არ ეთანხმება და ამავდროულად უარყიფით დამოკიდებულებას არ იღებს მათგან.საბედნიეროდ ისეთი მაგალითებიც გვაქვს,სადაც კონკრეტულმა პიროვნებებმა შელახეს საზოგადოება.მაგალითად მარტინ ლუთერ კინგი,რომელმაც ხალხის დამოკიდებულება შეცვალა ფერადკანიანების მიმართ.ის მრავალ გასაჭირში აღმოჩნდა,მაგრამ მაინც შეძლო ავტობუსის წინა როგებში მუქკანიანებისთვის ადგილის შოვნა.საზოგადოების აზრს ვერცერთი ადამიანი ვერ გაურბის.ხშირად ჩვენც ვყოფილვართ გავლენის ქვეშ მოქცეულნი,მაგრამ საბოლოოდ მივმხვდარვართ,რომ არასწორი იყო.
საბოლოოდ ვასკვნი,რომ უცოდველი ადამიანი არ არსებობს და ამიტომაც უფლება არ გვაქვს ვინმეს სიცოცხლე ხელვყოთ.განრისხებული,აბობოქრებული ხალხის გვერდით ადამიანი იმ მხეცს ემსგავსებ,რომელიც მშიერია და უნდა ვინმეც სიცოცხლის ხარჯზე დაპურდეს,სწორედ ამიტომ არ უნდა მოვექცეთ ბრბოს ზეგავლენის ქვეშ,ჩემი აზრით,ყველამ უნდა იქონიოს საკუთარი აზრი და ბოლომდე შეეცადოს მის დაცვასა და გამართლებას.
