ილია წერდა: ,,აწმყო, შობილი წარსულისაგან, არის მშობელი მომავალისა'', ამიტომაც, მომავლის განჭვრეტის საუკეთესო გზად წარსულის გახსენება და აწმყოს გაანალიზება მესახება. ესაა საშუალება, ვუპასუხოთ კითხვებს: ,,რანი ვართ? რანი ვიყავით? რანი ვიქნებით?''.
საქართველოს, როგორც სახელმწიფოს, მრავალსაუკუნოვანი ისტორიის თითქმის ყველა ფურცელი სამაგალითო და საამაყო შეიძლება იყოს ჩვენი ერისათვის: უამრავი სახელოვანი მეფე, სანატრელიეპოქა თუ ოქროს ხანა, არაერთი მოუგებელი ბრძოლიდან გამარჯვებით გამოსული ქართველი მეომრები და დღეისათვის ამ პატარა ქვეყნის საზღვრები გადაჭიმული ,,ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე, ოვსეთიდან არაგაწამდე''.
დღეს როცა ამ ყველაფერს ვკითხულობთ, დაუჯერებელიც კი შეიძლება იყოს ის, რომ იმ ქვეყანაზეა საუბარი, სადაც ახლა ვცხოვრობთ, ვინაიდან ადამიანური ბუნების კარნახით, არსებულ რეალობასთან ვავლებთ პარალელს და იქნებ ვერც ვხვდებით, თუ რატომ იქცა მე-12 საუკუნეში რენესანსის ქვეყანა როგორც 21-ე საუკუნეშუ მესამე მსოფლიოს განვითარებად ქვეყანად ჩამორჩენილი ეკონომიკითა და საზოგადოებით?! გრ. ორბელიანი ქართველებზე წერდა: ,,ერი პურადი, გულადი
მებრძოლი შავის ბედისა'', რომლის ანდამატივით მტკიცე გული ვერანაირმა ტრაგედიამ თუ გაჭირვებამ ვერ გატეხა. ეს მაშინ იყო და დღეს?- არის ვინმე, ვინც იმავეს იტყვის დღევანდელ საქართველოზე? - მესმის, რთულია ილაპარაკო საკუთარ წარუმატებლობაზე, დამარცხებასა თუ არაერთ დამცირებაზე, მაგრამ მდგომარეობის გამოსასწორებლად აჯობებს, თვალი გავუსწოროთ რეალობას და ,,მოყვარეს პირში ვუძრახოთ''. და როგორია რეალობა? - მტკივნეულია, მაგრამ ჩვენ გამოგვივლია გზა დიდგორიდან-ცხინვალამდე, აფხაზთა სამეფოდან-აფხაზეთის ავტონომიურ რესპუბლიკამდე, ხოლო ნიკოფსია-დარუბანდის საზღვრები ,,წარმატებით'' შეგვიკვეცავს ენგურსა და ალაზანს შორის. გადავიტანეტ აფხაზეთის ომის ტრაგედია, 9 აპრილი, გავიმეორეთ ,,ბაზალეთის ბრძოლა'' და სხვა არაერთი, მაგრამ აგვისტოს რუსეთ-საქართველოს ომს მაინც ვერ აღვუდექით წინ, დღეს კი ვართ საქართველო საინგილოს, ფერეიდანის, აფხაზეთის,ცხინვალის გარეშე, ცვენ აღარ გვეკუთვნის ,,ოშკი და ზარზმა, ბებერი ტაო...'' და არც ქართული ცაა ისე ,,მაღალი'', ქართველი ერი კი ისეთი ამაყი, როგორც ოდესღაც... ალბათ ამ ყველაფრის მიზეზი გვაინტერესებს ,,რამ მოგვიყვანა აქამდე?...'' მოგეხსენებათ 2008წ. აგვისტოს მოვლენების დროს გორის მახლობლად, ერთ-ერთი ქალაქის ქუჩაში ოკუპანტთა ტანკები დასეირნობდნენ და რუსულ დროშას აფრიალებდნენ. რას აკეთებდა ამ დროს ადგილობრივი მოსახლეობა? - სტუმართმასპინძლობის სრული დაცვით უმასპინძლდებოდა დაუპატიჟებელ სტუმრებს. სიტყვიერი განწყობა იქაური მოსახლეობის დიდი ნაწილისა ამგვარი იყო: ,,თუგინდ ზიმბაბვემ დაგვიპყროს, ოღონდ ცოცხლები გადავრჩეთ''. მე თუ მკითხავთ, ამ ყველაფერის მიზეზი დღევანდელი დამახინჯებული წარმოდგენაა სამშობლოზე. ჩანს, ძველად, ქართველს უკეთ ესმოდა საქართველოს, როგორც მამულის არსი, ანუ ჩვენი წინაპარი უკეთ აცნობიერებდა, თუ რამდენად იყო დამოკიდებული პირადად მისი და მთელი მისი ოჯახის კეთილდღეობა ქვეყნის ყოფაზე. ადამიანი ბუნებით ეგოისტია, ქართველმა კაცმა მოხერხებულად თქვა კიდეც: ,,ჯერ თავო და თავო, მერე ცოლო და შვილო'' , ანუ ყველა საკუთარი თავის გადასარჩენად იბრძვის, ასეთია ბუნების კანონი და არცაა დასაძრახი, მაგრამ თავგანწირული ბრძოლა ოჯახისა და საკუთარი თავისათვის გულისხმობს ერისა და სამშობლოს ერთგულ სამსახურს. დღევანდელ გათითოკაცებულ საზოგადოებაში კი ადამიანი საკუთარი თავის გადასარჩენადაც აღარ იბრძვის, ის ან გაურბის მწვავე რეალობას, ამ ინერციით ,,იქნევს ხმალს''. ალბათ აღარც ვფიქრობთ და არ გვანაღვლებს, რა იქნებოდა დღეს საქართველო სიცოცხლის სიტკბოებაზე რომ ეფიქრათ 200 უსახელო რაინდს დიდგორის ველზე, 300 არაგველს კრწანისის სასაფლაოზე. 10 000 ქართველ მოწამეს მეტეხის ხიდზე და კიდევ არაერთს საქართველოს ისტორიის მანძილზე. ჩემი აზრით დღეს აღარ უნდა დაგვჭირდეს გმირები, თითოოროლა ადამიანი, რომელთა მხრებზეც იდგება საქართველოს ყოფნა-არყოფნის საკითხი. რას აკეთებს, რას მოქმედებს დღეს ქართველი კაცი? - რას და დედაკაცს ემსგავსება თანდათან, წუწუნი, ლანძღვა-გინება თავის მართლების საუკეთესო ხერხად გავიხადეთ ქართველებმა, მხარ-თეძოზე წამოგდებულებმა იოლად მოვირგეთ ,,შემოდგომის აზნაურთა'' როლი. მაგალითად, როდესაც ჯერ კიდევ XIXს-ში ილია ჭავჭავაძემ წარმოგვიდგინა იმდროინდელი ადამიანი გამოგონილი პერსონაჟების საშუალებით, რომლებიც მხარ-თეძოზე წამოწოლილან და არაფერს აკეთეფენ გარდა ბუზების თვლისა, მსახურების ,,დაწიოკებისა'' და იმაზე ფიქრისა თუ რა ჭამონ ხვალ.
როგორც საქართველოს როგოთ მოქალაქეს უბრალოდ მიმაჩნია, რომ სამა ქართველის ცნობიერებაში გარდატეხა არ მოხდება, სანამ ,,ცვრიან ბალახზე ფეხშიშველა გავლის'' სურვილი არ დაგვიბრუნდება, ვიდრე არ მივხვდებით, რომ თავისუფლება და დამოუკიდებლობა ერთი ბატონის მეორეთი შეცვლასთან არ უნდა გავაიგივოთ, მანამდე ჩვენი ქვეყანა იქნება სახელმწიფო მოუგვარებელი უამრავი კონფლიქტით და როგორც ვახუშტი კოტეტიშვილი იტყოდა:
,,გავიბითურეთ სამშობლო, მართლაც სამოთხის სადარი,
სხვა საქართველო კი არა, თვით საქართველო სად არის?''
No comments:
Post a Comment