ესე–,,ადამიანის გული აღუვსებელი საწყაულია''

 

ჩვენს წუთისოფელში ცხოვრება რთულია. ყვე;ა ცდილობს გაიუმჯობესოს ცხოვრების პირობები. ეს ქმედება თავისთავად კარგია, მაგრამ ხშირად ვაწყდებით პარადოქსულ სიტუაციას–რაც უფრო მეტს აღწევ ადამიანი, მით უფრო მეტი სურს, ალბათ ამიტომაც არის ადამიანთა ცხოვრება ხიფათებითა და ურთიერთშუღლით სავსე, არასდროს ვკმაყოფილდებით მიღწეულით და ვილტვით იმისკენ, რაც შეიძლება ჩვენს ძალებსაც კი აღემატება.
   ადამიანის გილისწადილი, რაც შეიძლება მეტი მიიღოს, კარგად არის გამოვლენილი არა მარტო ქართულ, არამედ მსოფლიო ლიტერატურაშიც. პირველი რა ფრაზაც მახსენდება ამ საკითხის განხილვისას, არის ციტატა ლადო ასათიანის ცნობილი ლექსიდან ,,სალაღობო'' –,,ხომ ლამაზია ეს ჩემი ცოლი, მაგრამ მე უფრო ლამაზი მინდა...'', ,,ხომ ლამაზია ეს საქართველო, მაგრამ მე უფრო ლამაზი მინდა''. ანალოგიური პრობლემა განიხილა ქართველმა პოეტმა ნიკოლოზ ბარათაშვილმა ლექსში ,,ფიქრნი მტკვრის პირას''.
                                     ,,მაინც რა არის ჩვენი ყოფა–წუთისოფელი,
                                       თუ არა ოდენ საწყაული აღუვსებელი?
                                       ვინ არის იგი, ვისთვის გული ეერთხელ აღევსოს,
                                       და რაც მიეღოს ერთხელ ნატვრით, იგი ეკმაროს?''
   მართლაც, რომ იშვიათია მსგავსი ადამიანის არსებობა, მაგალითისთვის ავიოთ ილია ჭავჭავაძის ,,კაცია–ადამიანი?!'', სადაც ლარსაბი განზოგადებული სახეა ადამიანის ჯგუფებისა და მისი აზრით კაცი ძირგავარდნილი ქვევრია, რომელსაც დღედაღამ უნდა ასხა სასმელი და აყარო ხორაგი და მაინც ვერ აავსო. თუმცა, საბედნიეროდ, გამონაკლისებიც არსებობენ, მაგრამ თითოეულ ადამიანში მაინც ღრმად აქვს ფესვები გამდგარი ერთ–ერთ ყველაზე ,,სასიამოვნო'' ცოდვას – პატივმოყარეობას,რაც საბოლოოდ უფრო მეტის და მეტის სწრაფვისკენ გვიბიძგებს.
   ამრიგად, გარშემო, რომ მიმოვიხედებით საბოლოოდ ვასკვნით, რომ ,,ადამიანის გული აღუვსებელი საწყაულია'' და მიღწეულს იშვიათად თუ სჯერდება. დასასრულს კი ფოლკნერის სიტყვები მახსენდება: ,,აჩუქეთ მას მთელი სამყარო და ლამაზ შეფუთვასაც მოგთხოვთ''.